[Oasys]

Crkveni raskol na Istočnu i Zapadnu Crkvu dogodio se 1054. godine za Pape Leona IX.
Povodi koji su rezultirali ovim događajem sežu u vijekove koja su prethodili.Rimski car Konstantin Veliki prebacuje sjedište carstva u Byzantion 330.g(u balkanskim krajevima poznat i kao Carigarad). 395.g. označava konačnu podjelu Rimskoga Carstva na dva dijela kada car još uvijek jedinstvenoga carstva Teodozije I daruje svojim sinovima Arkadiju-Istok,a Honoriju-Zapad. Zapadni dio carstva će u relativno kratko povijesno vrijeme nestati(150 godina) pod najezdom raznoraznih naroda iz potlačenih rimskih provincija.Istočni dio je postao "pandan" nekadašnjem moćnom carstvu.Pokušaji revitalizacije "staroga" su postali bezuspješni naročito za vrijeme Justinijana I koji je uspio vratiti mnoge provincije pod "orlovski plašt".Carstvo je nakon toga potresla velika epidemija koja je desetkovala stanovništvo slično srednjovjekovnoj kugi.Uzroci raskola između "zapadne" i "istočne " crkve leže upravo u ovim antičkim korijenima. Zapadno Rimsko Carstvo ili ono koje je neko preuzeo kao takvo oslanjalo se na latinski jezik i njega je uvijek stavljalo u prvi plan radi lakše manipulacije vjernicima odnosno ostatcima ostataka nekadašnjeg carstva.Carigrad je uveo narodne jezike u neke svoje regije, ali je međutim u druge vršio nasilno pokrštavanje i grčku doktrinu kao svemoguću što je rezultiralo pobunom Arapa i osvajanjem Bliskog Istoka.Napadi muslimana na Evropu i tzv.Džihad(sveti rat) nikako nisu odvojeni događaji od crkvenog raskola 1054.g.
Dodato:
Prema zapadnim izvorima, carigradski patrijarh Mihajlo Kerularije (1043-1058) u strahu od saveza pape Lava IX i vizantijskog cara Konstantina IX da će kompetencija rimske crkve natkriliti uticaj vizantijske, nastojao je da spreči približavanje i to tako što je na silovit način "zaoštrio crkvene suprotnosti". Zatvorio je latinske crkve i samostane u Carigradu, oštro osudio latinski običaj korišćenja beskvasnog hleba u liturgiji i obredu prinošenja žrtve, osudio celibat, i posebno umetanje Filiokove u veronauku. (Franzen 1988:158 i d.). Kada je reč o problemu Filiokve ima se u vidu jedno naročito tumačenje porekla Svetog Duha, koje je crkva donela na saborima 325. i 328. godine, poznato kao član 8. Reč je o principijelno teološkom pitanju prema kome istočna crkva smatra da Sveti Duh proizlazi samo od Oca, dok zapadna crkva brani tezu da Sveti Duh istovremeno proizlazi i od Oca i od Sina. Takvo tumačenje istočna crkva ocenjuje kao "krivotvorenje veroispovesti i okrivila je Zapad zbog krivoverja", pa je tako ovaj nesporazum, otvoren 381. na Prvom carigradskom saboru,"postao još samo jedan povod za raskol 1054. i ostao elementom razlike sve do dan-danas". Suština pravoslavne vere, dakle i tumačenje spornog stava, nalazi se u Simvolu vere proklamovanom na Nikejskom saboru 325. godine u Carigradu.