Postoje 2 vrste kompozitora, neskolovani i shkolovani.
Neshkolovani obichno nabave neki sint, kompjuter i neku zvucnu karticu, i pochnu da se igraju sa raznim muzichkim programima. Preuredjuju se midi fajlovi, konvertiraju u wav format, nabacaju efekti, neshto malo sa 2 prsta se chacka i odsvira. Onda otkriju program poput Band in Box, ubace melodiju koju program sam generishe i napravi novu temu, koja im se nakon odredjenog vremena uchini zgodnom, a da nije poznata niti lichi na nesto vec snimljeno. Onda se nabaci komshijski vokal, pa se to dalje miksa da lichi na Kemala Montena ili josh bolje ako mzoe kao Zdravko Cholic, pa se onda shutne kod jarana na obliznji radio, a ako ima kakvih parica onda i na Grand i slichne organizacije. Ulovish pjevacha nekog, snimi je, i onda ti samo ubiresh polako lovicu na nekim novim materijalima i zovesh se gle chuda KOMPOZITOROM.
Skolovani kompozitori su potroshili mnogo godina zivota da bi se naslushali prilichno dosta muzike, uchili da prepoznaju odredjene stilove muzike, kao i instrumente. Skolovani muzichari su takodje uchili kontrapunkt i harmoniju, prvi za pravilno vodjenje i razrjeshavanje melodijske i harmonijske linije, drugi da bi razvili osjecaj za harmonizaciju. Solfedjo je takodje bitan predmet, koji se morao savladati, da bi se steklo odredjeno znanje i navika slushanja muzike, i prepoznavanje harmonije, forme, oblika i stila.
Kasnije se ulazilo u oblast instrumenata, materijala kojim su gradjeni, jer nije isto da li je u pitanju drvo, plastika ili metal, kao i od chega je recimo pravljen pisak instrumenta. Tehnika i mogucnosti samog instrumenta je takodje bitna, jer bez poznavanja iste, ne mozete komponovati nikakvu muziku, jer muzichari to ne mogu odsvirati.
Razlika izmedju skolovanog i neshkolovanog kompozitora jeste ta sto skolovani u velikoj vecini sluchajeva komponuju samo uz upotrebu klavira i papira. Razloga je mnogo. Skolovan muzichar zna koji je opseg svakog instrumenta i nece nikad pogrijeshiti kao npr. da napishe da recimo pikolo flauta svira dubok ton koji ne postoji niti je fizicki moguce da se svira na njoj. Takodje, zna se koji dvohvati na violini mogu da se sviraju, te nece ni tu napraviti greshku. Fagot praktichno ima mnogo problema da svira sesnaestine u malo brzem tempu. Zbog svega toga skolovan muzicar ce potroshiti mnogo vremena misleci i vodesci se pomenutim stvarima, te ce na kraju zavrshiti djelo koje ce tek onda prenijeti u neki od muzickih programa, da bi g isprintao i da bi to bilo pregledno i lakshe muzicharima.
Neshkolovan kompozitor na ovakve stvari ne misli. On otvori program i napishe dvohvat na violini, koji ni Paganini ne bi mogao odsvirati, ali programu je to svejedno, program svira bilo shta da se napishe, u bilo kojem instrumentu, jer program nema ogranichenja. Presto ritam, sesnaestine, fagot kao instrument, ma ide ko od shale
, pikolo u kontra oktavi, ma przi i to bez problema. Neshkolovanom se kompozitoru to uchini dobro, te on isprinta note i ima "remek djelo". :wink:
E sad drugi problem. Dadnesh te note zivim muzicarima, i pochensh da radish s njima. Hebu ti mater svi od reda, i misle o tebi da si najveci papak koji postoji. Nezadovoljstvo, netrpeljivost, i ostalo da ne nabrajam.
Treba li josh razloga da navodim zasto treba komponovati rukom, sa olovkom i na papiru???