| Tekst: | Srce, ruke i lopata
Domovina nasa je rodila hiljade i hiljade junaka.
Jedan od tih
delija, to je moj komsija Avdija.
Nije bio on niti bombas, nije bio on niti
sportista,
Sve sto je imao od oruzja to su srce, ruke i lopata.
Zemlja je bila
srusena,valjalo se dizati iz pepela.
Radio je tada Avdija k'o sto radi deset
armija.
Jednog je dana, dvaes' treceg oktobra,
Zlatna znacka udarna zasjala na njegovim
grudima.
Dugo ce se sjecati Avdija tog jesenjeg podneva.
Dugo ce se sjecati rijeci
jednog od drugova:
Ti si nas ponos, Avdija, ti si nas ponos, k'o zastava.
Nasla se i slika
njgova usred fabrickih novina.
Njegov je dan udaran,
A njegov san
Hiljadu tona za
jedan dan.
Njegov je dan udaran,
A njegov san
Hiljadu tona za jedan
dan.
Dodjose nova vremena, izgubi se negdje Avdija.
Zaboravismo svi na njega, imamo
dovoljno bagera.
Samo ponekad, pred Prvi Maj, zovne ga direktor osnovne,
Da uvelica
proslave, prica anegdote i podvige.
Tog dana Avdija pokupi plakete i ordenje
U okicenom
razredu pocasno mjesto zauzme.
Prije nego pred klince izadje, koju ljutu popije,
Kao
pjesnik sto ne vjeruje u vlastite stihove.
Njegov je dan udaran,
A njegov
san
Hiljadu tona za jedan dan.
Njegov je dan udaran,
A njegov san
Hiljadu tona
za jedan dan.
|
