Bata Kanda

Lepota i plemenitost zvuka njegove harmonike izdvaja ga po karakterističnom stilu i pristupu interpretaciji kolorita i bogatstva naše folklorne baštine. Uz ovu karakteristiku nameće se njegov prisni odnos i ljubav prema folkloru balkanskih naroda (rumunski, bugarski, grčki, mađarski) i ruskom folkloru. Čistota stila, interpretacija ovih folklornih bogatstava praćena sonornim zvukom njegovog virtouznog instrumenta čine ga jedinstvenim na polju harmonike. Njegov setni legato, praćen odgovarajućom dinamikom, stvara kod čoveka posebno raspoloženje. Kada se tome doda maštovitost i bravuroznost vokalno-instrumentalnog stila onda je to samo naš BATA KANDA. Pri tome je u osnovi očuvan folklor sa svojim osnovnim karakteristikama. Međutim, VLADETA KANDIĆ ide dalje. Kao novinu on u svoju interpretaciju unosi i elemente džeza. U tom stilu stvorio je kompozicije: "Sofkina ljubavna igra" i "Kandoro" u aranžmanu Jovana Pavićevića. U specifičnom zvuku Kandinog vokalno-instrumentalnog stila, ritmičkog kolorita Vranja i Kosova, uz bogatu improvizaciju, doživljavamo pun intenzitet ambijenta. To ga čini jedinstvenom pojavom naše muzičke, folklorne tradicje - to ga čini BATA KANDOM.

Slušajući ploču: "Srcem svira Bata Kanda", otkrivaju se još neke njegove karakteristike. "Najciganskije kolo" koje je njegov kredo, doživljava veliki uspeh ne samo u našoj zemlji nego i van nje - u Rumuniji. Državni ansambl "Banatul" iz Temišvara koreografski je postavio ovo kolo kao folklornu tačku. Druga, treća, četvrta, šesta numera na ovoj ploči su plod njegovog originalnog stvaralaštva inspirisanog srpskim - šumadijskim melosom. To su instrumetalna, igračka kola efektnog izvođenja. "Igrački merak" (numera broj 5) je prazničnog raspoloženja uz zvuke harmonike i glasa. Ostale numere su virtouznog karaktera u kojima solista pokazuje majstorstvo različitih stilova. U njima je zastupljeno njegovo originalno stvaralaštvo.

Vladeta Kandić je u svojoj muzičkoj aktivnosti bio 15 godina član Akademskog društva Beogradskog univerziteta "Branko Krsmanović" - kao solista, umetnički rukovodilac Narodnog orkestra i kao član Akademskog hora. U ovoj akademskoj sredini ostavio je duboke tragove svoje umetnosti. Nezaboravne su svetske turneje Akademskog hora i Ansambla narodnih igara na četiri kontinenta (Severna i Južna Amerika, Azija i Afrika), na kojima je značajno mesto zauzimala uspešna aktivnost jednog vrednog čoveka -VLADETE KANDIĆA.

Časlav Ljubenovic



"Moji početci su vezani za 1973. godinu kada me je moj otac Ljubomir kao dvanaestogodišnjaka odveo kod profesora Dragana Vasovića gde sam ja načinio svoje prve muzičke korake. Vrlo brzo, 1976. godine osvajam Prvu harmoniku Srbije, 1978. Prvu harmoniku Jugoslavije za juniore, 1979. Prvu harmoniku Jugoslavije za seniore. To mi je dalo dodatnog motiva da nastavim sa radom. Osnivam svoj ansambl sa kojim često nastupam. Moram da kažem da sam išao nekim putevima kojim su išle neke moje starije kolege, slušao sam kako sviraju. Izmedju ostalih, tu je Bata Kanda, Ljubiša Pavković, Tomica Miljić, Aleksandrić, Božinović, Boban Spasojević... To su ljudi koji su, što se tiče klavirne harmonike, stvarali muziku. Ja evo iz plejade mladih harmonikaša trudim se da nadogradim to nešto što su oni svirali i da dam nešto svoje. Oni su mnogo dali, a ja se trudim da ubacim neke elemente i dzeza, da to nešto bude malo drugačije. Mislim da sam dosta dao ali da ću u narednom perijodu još dosta dati"

Časlav Ljubenović

Ismet Alajbegović Šerbo



Ismet Alajbegović Šerbo (1925 - 1987) je bosnaskohercegovački harmonikaš, kompozitor mnogih narodnih tekstova i muzike i poznavalac sevdalinke. Nakon što je godinama svirao po sarajevskim kafanama i selima, Šerbo je 1945. godine postao jedan od prvih muzičara Radio Sarajeva. Sa Zaimom Imamovićem svirao je u duetu harmonika Alajbegović-Imamović, da bi se kasnije Imamović izdvojio u prvu veliku pevačku zvezdu sarajevskog radija, a Alajbegović postao vođa orkestara, aranžer i autor.



Kao jedan od neprevaziđenih poznavalaca sevdalinke, Alajbegović je učinio mnogo na harmonizaciji te pesme. Izgradio je poseban stil na harmonici, bez virtuoznih pasaža i vrtoglavih kola koja su kasnije proslavile harmonikaše kao što su Jovica Petković i drugi. Šerbin stil bio je mnogo primereniji sevdalinci, onakvoj kako su je pevali stariji pevači - poravno, bez napora, uvek oslanjajući se na melodiju pesme kao na osnovu improvizacije. Moglo bi se čak reći da je Šerbino sviranje (ako izuzmemo harmonijsku potku koju daje harmonika) od svih harmonikaša ponajbliže pratnji sevdalinke. Šerbina harmonika nije ona bučna mešina zbog koje bi pevač morao vrištati. Takvo sviranje harmonike pre Šerbe naprosto nije zabeleženo.




Podstaknut uspehom autorskih radova Joze Penave, Jovice Petkovića i Zaima Imamovića, Šerbo je i sam komponovao sevdalinke. Neke od njih rađene su na brzu ruku, za festivale narodne muzike. Neke su, opet, izuzetno uspele kreacije stilski izuzetno bliske tradicionalnoj sevdalinki. Šerbina specijalnost bila je ipak harmonija i iznalaženje inovativnih harmonijskih rešenja koja su uvek zadržavala lagani bosanski narodni melos utemeljen sevdahom.

Slavko Mitrović Cale



Rođen je 1953. u Smederevskoj Palanci, u muzičkoj porodici. Sa 8 godina počinje da uči harmoniku, a kasnije od svog oca i kontrabas, bas-gitaru i gitaru. Prvi koncerti vezani su za školske priredbe, a tokom gimnazijskih dana osniva i prvi orkestar koji radi pri Domu omladine.



1972. godine, po završetku gimnazije, odlazi u Kragujevac, gde postaje član orkestra KUD "Abrašević". Tada počinju danonoćna vežbanja i nastupi sa izrazito talentovanom generacijom muzičara. Mnogobrojni koncerti u zemlji i inostranstvu doprineli su da ovi muzičari sazru, tako da su danas mnogi od njih vodeći instrumentalisti u zemlji.



1976. godine postaje profesionalni šef to ga orkestra i grupe pevača za koje radi i muzičke aranžmane. U tom periodu vrlo često sarađuje sa najpopularnijim pevačima i muzičarima koji ga i nagovaraju da pređe u Beograd. 1979. godine, to se i ostvarilo, tako da postaje umetnički direktor OKUD "Gradimir", gde vodi orkestar i mešoviti hor, a istovremeno počinje da snima ploče i da sarađuje sa Radio Televizijom Beograd.



1981. ostvaruje mu se san koji sanja svaki muzičar: postaje član nacionalnog Narodnog orkestra RTV Begrad. Vrlo brzo mu šef toga orkestra, Ljubiša Pavković, već legendarni harmonikaš, ukazuje poverenje i postavlja ga za svog zamenika. I opet koncerti, snimanja za radio i televiziju, putovanja sa folklorom, međunarodni festivali, gde predstavlja zemlju.



1987. godine dobija status umetnika


1991. godine postaje solista RTV Srbije


1999. godine dobija status istaknutog umetnika (podatak da od nekoliko desetina hiljada registrovanih muzičara u zemlji, status umetnika ima samo 120, a od toga samo 27 ima status istaknutog umetnika, govori sam za sebe)



U arhivi Radio Televizije Beograd ima preko 100 trajnih snimaka (nacionalno bogatstvo koje se ne sme brisati). Raznovrsnost reprertoara, od klasike do folklora i kvalitet snimaka doprineli su da bude čest gost na televiziji, gde dobija neuobičajeno veliku minutažu. U muzičkoj produkciji ima zapaženo mesto, jer godišnje uradi oko dvadesetak programa (CD) najpopularnijim pevačima. Kao solista ima desetak ploča i CD-a na kojima je uvek zastupljena široka lepeza muzičkih žanrova. Pored nacionalne muzke, tu su: rumunska, bugarska, ruska, zatim francuski valceri i mazurke, italijanska i argentinska muzika, klasika, pa čak i džez.



Sem velikog repertoara, karakteriše ga izrazita virtuoznost, dobar muzički ukus, stilska kultura i senzibilitet, koji harmonici daje dušu (Miša Blam, prof. Konstantin Babić, rade Radivojević...)



Svira uspešno četiri instrumenta, komponuje, piše tekstove i aranžmane, izuzetno poznaje folklor i etnomuzikologiju, radi sa orkestrima i grupama pevača. Dobitnik je mnogih međunarodnih i domaćih nagrada i priznanja. Živi u Beogradu, oženjen, ima troje dece. Sa harmonikom je obišao dobar deo sveta i za sve je zahvalan muzici...

Vlada Panović



Vlada Panovic, rodjen 11. novembra 1967. u Kraljevu, gde je diplomirao u srednjoj muzickoj skoli "Stevan Mokranjac". Svoju ljubav prema muzici je izrazio kroz otkrivanja i istrazivanja svih muzickih zanrova, koja je kasnije u svojoj karijeri usmerio ka raznolikosti i bogatstvu balkanskog folkolora. Clan je Nacionalnog orkestra Radio televizije Srbije. Najznacajnije nagrade koje je osvojio su:

- Prva harmonika Srbije (Arandjelovac 1994)

- Prva harmonika Vecernjih novosti (1997)

- Prva harmonika Jugoslavije - Soko Banja (1997)